حس دوست داشتن و مسئوليت پذيري

ما از عشق طوري سخن مي‌گوييم كه انگار چيزي يگانه و يكپارچه است؛ اما عشق از دو وجه خيلي متفاوت تشكيل شده است: دريافت عشق و عشق ورزيدن. ما بايد زماني ازدواج كنيم كه آماده انجام عشق ورزيدن باشيم و از وابستگي شديد و نياز غير طبيعي خود به دريافت عشق آگاه باشيم! ما در حالي رابطه‌ها را آغاز مي‌كنيم كه تنها درباره دريافت عشق مي‌دانيم و افسانه‌ها ساخته‌ايم!

بچه‌ها اينطور برداشت مي‌كنند كه انگار پدر و مادر، بي‌چون و چرا در خدمت آنان هستند! فقط براي راحتي، راهنمايي، سرگرمي، غذارساني و تميز كردن آنها و در عين حال خودشان هم هميشه سر حال مي‌مانند! ما اين فكر و نياز به عشق را، با خود به بزرگسالي مي‌بريم؛ وقتي بزرگ مي‌شويم دلمان مي‌خواهد دوباره همان تر و خشك كردن‌ها و لوس كردن‌ها توسط ديگري بازسازي شوند! در كنج ذهنمان، معشوقي را تصور مي‌كنيم كه نيازهايمان را پيش‌بيني مي‌كند؛ قلبمان را مي‌خواند؛ از خودش بخاطر ما مي‌گذرد و همه چيز ما را بهتر مي‌كند.

اين به نظر رمانتيك مي‌رسد در حالي كه صرفاً طرح اوليه اتفاقات بد و يك رابطه پر دردسر است! ديدگاه رمانتيك انتظار دارد كه عشق و هم آغوشي به هم وصل باشند. ما زماني به درستي آماده ازدواج هستيم كه آن قدري قوي باشيم تا بتوانيم زندگي همراه با ناكامي يا دوست داشته نشدن را بپذيريم و بتوانيم توانايي عشق ورزي را در خود تقويت كنيم.

مطلب بالا برگرفته از كتاب سير عشق از آلن دوباتن.

آيا شما ترجيح مي‌دهيد در برابر شما احساس مسئوليت كنند يا شما را فقط دوست داشته باشند؟ آيا اينكه كسي در برابر شما احساس مسئوليت كند؛ نوعي دوست داشتن محسوب نمي‌شود؟ آيا كسي كه نياز افراطي شما را به عشق پاسخ مي‌دهد اما در برابر شما احساس مسئوليت نمي‌كند؛ شايسته دوست داشتن است؟

آيا كسي كه به شما محبت مي‌كند اما از شما در برابر اين محبت، باج مي‌گيرد و يا از شما طلبكار است كه بايد چنين و چنان باشيد تا شما را دوست بدارم؛ شايسته دوست داشتن است؟ آيا عشق تنها يعني هماغوشي و يك رابطه هيجاني؟ اصلا چرا بايد به هر قيمتي، دوست داشتني باشيم؟!